Kara duman Şiiri - Orhan Özçelik

Önce bir sis perdesi,
Yoğun ve bir o kadar da ürkütücü.
Bir kara duman,göklere doğru,
Bir ölüm bulutu,karanlık.
Ve ardından gelen çığlık,
Ardından yerde yatan çocuk.
Kan ve ölüm yan yana,
Adres belli,
Adres malum.
Adres masum canlar,
Ve o canlara acımadan kıyanlar.
Savaşı alıp da,
Küçük canların kucaklarına bırakanlar.
Masum yürekleri,
Kan ve barutla dolduranlar.

Yetmedi mi kıydıklarınız,
Nerede olursa olsun,
Bitmedi mi kin duygularınız.
Bir kaç gün yaşamak,
Bir kaç oyuncakla oynamak,
Bir kaç yaramazlık yapmak,
Onların hakkı değil miydi.
Onlar da ana baba evladı,
En azından onlar da insan değil miydi,
Onlar can,onlar çocuk değil miydi.

Eli tetiğe giden zalim,
Fazla düşünmeden çektiğin nedir.
Bir bombanın fünyesi,
Ya da bir namludan çıkan mermi.
Bunların nereye düştüğü,
Nelerin olduğu umurunda değil elbette.
Uzaktasın çünkü,
Sana bir zararı yok,
Sana gelen bir toz bile yok.
Bunları yaparken bir düşün,
Kulağının arkasında patlayan mantar,
Seni ne hale getirir bir düşün.
Ve ondan sonra karar ver,
O minik yüreklere neler gönderiyorsun.
Ve sen buna savaş diyorsun,
Utanmıyorsun.