KARADUL
Yalnızlığımın tek dostuydun
İzinsiz girmiştin hayatıma
Yokluğumda sızmıştın tapınağıma
Ne hoşuma gitmişti gelişin
Habersiz gelmiştin de
Başköşeye bile yerleşmiştin
İpek köşkünde dolaşıp
Tepeden bakıyordun bana
Konuşmak için yaklaşınca
Yatak odana kaçıyordun
Kim bilir kaç can yakmıştın
Kaç can görmemişti tuzağını
Hangi can dayanırdı
Mızrak bacaklarına
Kara tenine, güzelliğine
Düşseydim bir ağına
Beni bile yerdin sen
Ne sevmiştim seni
Kendimi bile unutmuştum
Beslerken seni
Ama…
Nankördün nankör
Nafakan olmasa
Çıkacağın yoktu verandana
Bende seni avlardım
Nafakanı atıp önüne
Aşağıdan dikizlerdim
Bir gece gafil avlandık
Puştun biri sızdı gizlice
Katletti seni ipek köşkünde
Sanma ki kar kaldı yanına
Aynı gece indiriverdim
İpek köşkünü kafasına.
21.07.2003 03.34
Malkara evim
Kayıt Tarihi : 12.6.2008 22:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Evimin salonunda tavana doğru köşeye yerleşen ve yalnızlığımı paylaşan ipeklerin sultanı hamarat kara dula yazıldı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!