Kara Demir Şiiri - Gülhan Özkara

Parlak ve nikelajlı bir demir vardı
Üzerine bir müddet açık bir makinenin
Elektrotlarını tutunca
Asabi patlamalarla birden bire boşaldı
Bir kav gibi oldu
Şaşkına döndüm
Az önce mengeneye sıkıştırdığım parça
Nerede diye arandım
Ara ki bulasın

İşte bir insan 'zor'u görünce
Böyle olmamalı
Adam subay olmuş
Düşmanına sıkacağı kurşunu
Kendi kafasına sıkıyor
Çocuklarını öldürüyor
Neymiş cinnet geçirmiş

Kara demir gibi olacaksın kardeşim
Kara ama mukavim
Aynı ateşe koyup yaksan
Patlamalar ile kendini yok etmez
Damla damla akar
Ateşte kızaran yerleri
Kendini bırakmaz
Eridiği yerde yine demir olarak kalır

İşte temiz ve nazih insanlar
Bu kara demir gibi olmalı
Yoksa düşman ne ki
Altından girer üstünden çıkılır
Yeter ki Devlet-i Aliyye-i Osmaniye gibi
Evletlerım yetişin desin