Kara Büyü Şiiri - Adem Deniz

İşte yeniden başlıyor
O tuhaf his kaplıyor içimi
Bitmeyen sanrılar görüyorum
Kırık dökük her yer
Hayaller hapsolmuş parçalanmış aynalara
Görünenin dışında tutuluyorum
Görünmez ellerde
Cendereye kıstırılmış bedenim
Her dokunduklarında azap çekiyor ruhum

Uyanıyorum
Uyanmak daha da artırıyor acılarımı
Düğümleniyor soluğum boğazımda
Nefes bile alamıyorum
Başımı koyduğum yastık inliyor
Açılmıyor gözlerim
Artıyor migrensi ağrılarım

İşte yeniden başlıyor
Ben direndikçe
Hastalıklı yanım daha çok seviyor seni
Karanlık tarafımın tutsaklığı ezelden
Seveceksen benim gibi seveceksin diyor
Bir kez olsun
Dökülmeyecek dudaklarından adı
Kimse bilmeyecek
O bile anlamayacak ne kadar sevdiğini

Susacaksın
Susup içinde biriktireceksin
Sustukça kaplayacak bedenini sevgisi
Gördüğün tüm insanlar ona benzeyecek
İsimsiz şehirlerde bile onu göreceksin
Kanın çekildiğinde damarlarından
Susacaksın
Suskunluğun sağır edecek
Dile gelecek dağlar, taşlar
O zaman,
Atacaksın kendini engin sulara
Biriktirdiğin acıları akıtacaksın onlarla
Ruhun huzur bulacak oralarda

Sonra yeniden başlayacaksın hayata
Mistik törenler düzenleyeceksin unutmak adına
Medet umacaksın kara büyüden
Kırk mum yakacaksın kalbine
Her gün unutmayı dileyip
Söndüreceksin birini

Uyandığında
O tuhaf his tekrar kaplayacak içini
Yeniden seveceksin onu
Her gün biraz daha fazla
Unutamayacaksın onu
İçine hapsedeceksin esaretini
Susacaksın
Suskunluğun sağır olana dek