Kara Bakışlı Küçük Kız Şiiri - Tuhan Tuhan

Dün sabah,tenha bir köşesinde şehrin,
genç bir kıza rastladım,dünya güzeli! ...
Al aldı yanakları,
gözleri kömür karası...
Bakışları hamal,zamanı taşımakta...
Kanamakta yüreği,
acısı var belli...
Ya gizemler çakılı kalmış gönlüne,
ya da sevda yarası...

Bir yerden ısırmakta ya yaşlı gözlerim,
bu ses bir şeyler çağrıştırmakta ya derinden? ...
Bildim! ...
Eskiyen zamanlarda,
Karaköy vapurunun, yalnız
ve saçları örgüsüz küçük kızıydı o,
köpüklere ninni söyleyen! ...
Yine açıkta dizleri...
Ve yine durmaktaydı dizlerinde yara izleri...

Büyüdün demek kara bakışlı,küçük kız? ...
Sevda şarkıları mırıldanmaktasın karanlıklara...
Boyun posun yerinde,
belli, alımlı yürüyüşün...
Ama gönlümde küçüklüğün kaldı benim,
o çocuksu,mahzun,garip gülüşün...

Şu kahkahalar senin mi?
Senin mi kalemden damlayan bu acı mürekkep?
Senin gönlünden mi dökülmekte,
yürek yakan bu zalim mısralar?
Bu hançer,
doğrayan yıldızları
soğuk gecelerde parça parça
ve yakamozların katili,
senin elinde mi durmakta?
Kara gözlüm,
küçük kızım,
prensesim! ...
Dikkat et,
nihayeti var her masalın! ...
Saatler 24 ü vurmakta! ...

Sus dilersen biraz...
Dinle geceyi,
kulak ver yağmurun sesine..
Biri ağlamakta uzakta..
Durdur insafsız rüzgarları,
kilit vur zamana,
duyacaksın sanırım...
O hıçkırığı ben,
İstanbul’dan,Eminönün’nden,
Yeni Cami’nin soğuk merdivenlerinden tanırım...

Bir yolcuyum,hayatında
iki durak arası kadarmış ömrüm...
Kurumuş göz pınarlarım
yalnız gecelerine ağlamaktan..
Bir eski fenerdim ya köşe başında
yolunu aydınlatan,sönmüşüm! ...
Ver artık sende kalan emanetimi! ...
Uzak diyarlardan,
yorgun,argın,
göz yaşlarımı toplamaya dönmüşüm! ...