Kara Bahtım Şiiri - Ramazan Ateş

Bilmezdim sevdalar böyle yorsun insanı,
Dizimde derman yok, yoruldum be güzelim.
İnanmazdım sevda böyle vursun insanı,
İçim kan ağlıyor, vuruldum be güzelim.

Ne kavgamız bitiyor, ne sonu var bu nazın,
Faydası yok niyazın, boşa giden avazın.
Aklını alıp da, dağa sürsün insanı,
Mecnun gibi dağa, sürüldüm be güzelim.

Sevdayı bilmezdim böyle insanı yaksın,
Seven sevdiğini tutup ateşe atsın.
Birde gönülden kovarak, sürsün insanı,
Gönlünde yerim yok, sürüldüm be güzelim.

Açıldıkça sana, beni anla istedim,
Sana bütün gönlümde, tek sevği besledim.
İnanmazdım, kader, böyle dürsün insanı,
Bilmem kaç kat oldum, dürüldüm be güzelim.

İnanmam, bu sevda eskitir, atar beni,
Başım üste koyduğum ele satar beni,
O sevilen gözler, kötü görsün insanı,
Yaramaz ve kötü, görüldüm be güzelim.

Belki ben hak ettim de, başıma geldiler,
Belki ben kötüyüm, bilmedim bildirdiler.
Tüm dertler kol açıp, böyle sarsın insanı,
Bak, çıkmazlardayım, sarıldım be güzelim.
Ben kara bahtıma, darıldım be güzelim.

Ramazan Ateş/Enschede