Kara Bağrım Şiiri - Baki Ortak

Kara bağrımda saklı öyle bir sızı var ki,
Adını unuttuklarımın,
Hatırladıkça kanayanların izi…
Her gece aynı yerimden kırılırım,
Karanlık beni değil,
Ben karanlığı taşırım omzumda.

Bir yanım susmak ister,
Bir yanım içimdeki fırtınayı bağırmak…
Ne susabilirim ne söyleyebilirim,
Her kelime boğazımda düğüm,
Her nefes içimde eksik bir hayat gibi.

Kara bağrım…
Sanki biri oraya yıllar önce bir taş koydu,
Sonra herkes gitti,
Yalnız ben kaldım
Taşın ağırlığıyla baş başa.
Taşı kaldırsam canım yanar,
Bıraksam ömrüm.
İkisi arasında
Sessizce tükenirim.

Çocukluğumun kırık bir salıncağı durur içimde,
Bir ipi kopmuş,
Bir yanı eğri…
Ne doğru sallanır,
Ne yere düşer.
Ben de öyleyim işte;
Ne gidebiliyorum yaralarımdan,
Ne kalabiliyorum kendime.

Kimse bilmez,
Geceleri içimde nasıl bir çığlık büyür.
Dışımda sessizlik,
İçimde deprem...
Bir gülüşün ardında sakladığım fırtınayı
Kimse duymasin diye
Kendi kalbimin üzerine diz çökerim.

Kara bağrım…
Kaç kez elimle yokladım orayı,
Kaç kez “geçer” dedim kendime.
Hiç geçmedi.
Acılar da insanın evladı oluyor bir yerden sonra;
Bırakıp gitmiyor,
Kucak açmasan da sende büyüyor.

Ve ben…
Kendi karanlığımı korkutmamak için
Geceleri ışık yakmam artık.
Karanlık beni tanır çünkü,
Ben de onu.
Birbirimizin yarasını bilir,
Susarak sararız kendimizi.

Bu şiirin sonuna yaklaşırken,
Yüreğimin en derin yerinden bir ses yükselir:
“Yoruldum…”
Duyan olmaz,
Anlayan olmaz,
Ama ben o sesi tanırım;
O, yıllardır içimde titreyen çocuktur.

Ve ben,
Onun saçlarını okşayarak derim ki:
“Biz acımızla yürümeyi öğrendik evlat…
Yıkılmadık,
Yıkılmayacağız.”

___ Kul Ortak der ki:
Son kelimemde,
Kara bağrımın karanlığına rağmen
Yeniden dirilen yanımı mühürlerim:

KUL ORTAK