Kara Ayaz Şiiri - Canan Özanaç

Yoktun;
Hem ayaz, hem zifir zindandı odam
Yokluğunun kara ayazında kaybolmustum
Çaresizlik girdi koluma
Kolkola koyun koyuna dolaştık bos sokaklarda
Yanıldım, şaştım
Batıla bile bulaştım.
Dedelere mumlar yaktım
Ağaçlara çaputlar bağladım
Sonunda anladım ki; yanıldım
Bir tek Hakk diye ağlayıp
Avuçlarıma sığındım.
An'sızın girdi ayrılık koynuma
O günden beri
Sızın hep bana yâr.
Hiç bir kula meyletmedi gönlüm
Başkası bana ağyar,
Yokluğunun ayazı hep mi bana yâr
Yüreğinin ateşi ellere
Gecelerin kapkara ayazımı bana kaldı yâr...
Medcezirlerinden yoruldu gönül sahilim
Gel, yosun bağlamış ömrüme
Teninin tuzu sinsin yâr
Senden yadigâr bu yaralar
Adını anmıyorum nicedir
Adını andıkça acılar bile sızlar

Ahh benim güftesi yeni
Ezgisi eskimeyen türküm
Nihayetim nihaventime aşikâr
Sızın bana yâr,..
Biliyorum
Tutunup küreksiz ve de yüreksiz bir sala
Birgün savuracak bizi sonsuzluğa bu fırtınalar