Kara Şiiri - Rıza Kaplan

Kara
Resimde renk değil derler sana kara
Başka renk varmıdır aslında gece olunca?
Her şey borç almıştır renklerini güneşten
Gece olupta kara gelince
Ödeme vaktidir dillerdeki hece.
Herkes kapalı kapılar arkasında
Hesaplarını görürken
İçlerine kara çökmüştür inceden.

Nedense kimse sevmez onu hep karalarlar
Kimi alnının karası yapar kimi elinin
Kimi iç karartır kimi karalar bağlar.

Kimse göremez benim gördüğüm o yüzü
Karayla eşitlenir oysa dünya
Ne mağrur kırmızı kalır,
Ne iç gıcıklayan pembe
Gecenin karanlığında kalblerdeki asıl çıkar
Korkuyla ışığa koşarlar insanlar.
Akılları gözlerine inmiş
Hakikati ellerinde bilmiş
Mağrurlardan hiç biri
Onun aslını görememiş.

Oysa kara gecenin şefkatli kollarıdır.
Herkesi kara eteğinin altına alınca
Kucaklar sessizce kollarına
Gözleri usulca öper,uykuya teslim olunca.
Hesabın kapandığı yerdir kara
O ders vermektedir şimdi tüm renklere
Hepiniz ışığa borçlusunuz renklerinizi
Boşuna mağrur olmayın demekte.

Karanın tevazusuna inad renklerin her biri
İstila etmek ister dünyayı
Hesap büyük,ders ağır;
Kimse sevmez karayı
İttifak kurulur dar ağacı yapılır;
Sabah karayı kaldıracaklardır...
Karaysa gecenin koynunda yeniden doğacaktır.
Gerçekte kim kara,kim değil anlatacaktır...
Gecenin çoçuğudur kara.
İdamlara boyun eğmez doğruyu haykıracaktır!

Karalılığın,inadın rengidir kara.
Sadece gördüklerini resmedenler anlamaz
Karanın ışığa kardeş olduğuna.
Çünkü kara onlardan saklanır ışığın arkasına;
Gülerek el sallar,tevazuyla bakanlara.