Kar yangını oldum, tutuştum

Kar yangını oldum, tutuştum…

Geceler saklıyor sevgimi, yıldızlara astım bu gece,
Yüreğimde en ufak duygu kalmadı, acımıyor artık.
Oluruna bıraktım yıpratmayacağım kendimi, olduğu kadar dostum,
Ruhumu saldım tenimden, özgürlüğe ferman yazdım.
Çünkü hep bir sevginin paronayağı oldu, yüreğim…
Her şeyi denedim aslında, yüreğinde sevgi olan anlardı.
Umudu tükenmiş bir hayat gibi çıkmaz sokaklar vardı.
Her yön bir kayboluştu, ruhumdaki gerçeklerinden,
Sevmek yetmiyor, bakışlar bazen anlatamıyor hisleri,
Ne kadar çırpınsan da, bir çakmak ateşi kadar değil cürümün…
Bazen bir hiç gibi yokluğun sokaklarına düşmüş,
Yâda görünmeyen bir boyutta, kendine hapissin.
Sisler sarıyor gecenin kızılını, hayatı saklıyor gözlerden,
Beklenen şarkı bir türlü duyulmuyor, notalar kayıp,
Gökyüzünün ahenginde sanki bir gariplik var, mavi esir siyaha,
Bakışlarıma hüzün dalgaları vurmuş, kıyılarımda yalnızım,
Artık sevgimin esiri değilim af çıktı yüreğime, iyi halden…
Yedi veren gül misali ruhumda ektiğim umutlarımın,
Köklerinde aşkım besleniyor, hep bir ötelemeler yaşarak,
Adımlarım gerçekleri taşımıyor artık, kendimi bıraktım,
Darmadağın oldum, dağlara vurdum yangınlarımı,
Bulutlu gecelerin yüreğine meşale oldum, yağdım kıvılcımlarda,
İçimdeki çığ düşmüş dağlarıma bir kere, kar yangını oldum, tutuştum…

Oktay ÇEKAL
20.08.2013-23.53