Kar Yangını (2) Şiiri - Ömer Albayrak

Kar yangını söndürürüm köz ile,
Kimi sever kimi döver söz ile.
Böyle çile çekilirmi? Hazile,
Bunca muammayı çözermi? Bu baş,
Senmisin? Yaralı, benmiyim? Gardaş! ..

Kırmızı alarım çalar sirenler,
Ölüm bilir ayrılığı sevenler.
Halî pür melâlim sormaz erenler,
Kimi meczub sanır, kimisi ayyaş;
Senmisin? Yaralı, benmiyim? Gardaş! ..

Kader harmanında yandı tınazım,
Yandıkça yükseldi arşa avazım.
Ben-bende garibim, bende yalnızım,
Nerde? Emmi, dayı eş, dost, arkadaş;
Senmisin? Yaralı, benmiyim? Gardaş! ..

Cemal sevdasına gönül verenler;
Celâl ateşiyle küle dönerler.
Külünde gül dermiş koklar sevenler,
Bizde ne gülistan ne gül ne ateş;
Senmisin? Yaralı, benmiyim? Gardaş! ..

Dili kalbe bağlı, kalbi Allah’a;
Olanlar kavuşur er geç felâha.
Gücümüz yetmezse nefsi ıslâha;
Dertli dolap gibi durma dön, dolaş;
Senmisin? Yaralı, benmiyim? Gardaş! ..

Mekanda münezzeh sonsuz pâyidar;
Varmı? “O”ndan başka mazluma bir yâr.
Ne yapsın? Affından yoksun günahkâr.
Sarmışsa Ömer’i mahşeri telaş;
Senmisin? Yaralı, benmiyim? Gardaş! ..