Kar Yağıyor Geceye - I

I.

Almatı'ya kar yağıyor, yüreğimde yangın var
Üşüyorum sevgili, ruhunu ruhuma sar.

Bilmeyen de sanır ki bu kar
Böyle yıllardır durmadan
Bozkırlarda savrularak
Karanlık vadilerde esip tozarak
Cengiz'in görkemli otağından
Çin Seddi yamaçlarına kadar
Tekmil Orta Asya coğrafyasında
Miladi bir hüzünle yağar.

Oysa şunun şurasında daha
İki günlük bir geçmişi var.

Önce tane tane, yavaş yavaş
Akşama doğru lapa lapa, hızlı hızlı
Savrularak yağmaya başladı.

Bu sabah bütün şehir kar altındaydı.

Caddeler, sokaklar, parklar, bahçeler
En ücra çıkmazlar, izbe köşeler
Kar altındaydı.

Hava ılıktı
İnsanı donduran bir soğuk yoktu
Kar küreme makineleri
Her günkü sıradan işlerini yapar gibi
Hızlı ama telaşsız
Yolları açıyordu
Trafik aynı yoğunlukta
Bir su gibi akıyordu
Ve Baltalı İlah Zagor aşkına
Hiçbir araç zincir takmıyordu!
Arabalar kaygan yollarda kaza yapmıyordu
Yıllarca İstanbul trafiğinde
Direksiyon sallamış biri olarak
Bu olanları zavallı aklım
Bir türlü almıyordu...

Almatı'ya kar yağıyordu
Kimse dönüp bakmıyordu.

'Görmemişin karı olmuş
Tutmuş kartopu oynamış'
Deyimini bu şehirde kimse bilmiyordu.

Çocuklar kardan adam yapmıyorlardı
Ona havuçtan burun takmıyorlardı.

Zavallı Almatı karı
Kendi halinde sessiz
Sakin, gösterişsiz
Şenlik şamata demeden
Kutlama falan beklemeden
Usulcana yağıyordu.

Almatı'ya kar yağıyordu
Herkes işine bakıyordu.

('Almatı Ey Almatı' adlı dosyadan)