Kar Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Kuşlar üşüyor,
Gece üşüyor,
Ben üşüyorum...

…

Sessiz bir ölüm gibi geceye kar yağıyor
Bembeyaz kardelenler yerden göğe ağıyor
Öpüyor boz toprağın o sımsıcak tenini
Örtüyor ruhumun o kirlenen evrenini
Canlanıyor gözümde, çocuksu anılarım
Kar yağıyor, toprağa düşüyor acılarım

Penceremin ardından sokağın tenhasını
İzliyorum rüzgarın beyaz, zarif raksını
Konfetiler eriyor camların yanağında
Akıyor, gözlerimin o yorgun çanağında
Süzülüyor göklerden, incili gelin gibi
Tutuyor ellerimden, ipekten elin gibi
Dalıyorum, fikrimin ıssız yamaçlarına
Kar yağıyor, gecemin karanlık saçlarına

Gidiyorum kuşların kaybolan izlerinden
Geçiyorum özlemin ıssız dehlizlerinden
Ansızın çığ düşüyor, toprağın siyahına
Bembeyaz bir tül gibi, hasretin kor ahına
Yollar da kapanıyor, gönlüme har yağıyor
Gurbetin ayazına, sessizce kar yağıyor

Abdurrahman KIRIKÇI
Ocak / 2019