Kar Yağışı Şiiri - Şehmus Kartal

Ne zaman kar yağarsa karanlıklar loş olur,
Bu mevsimde manzara gerçekten bir hoş olur.
Tablo olur sokaklar kıssa sürer mazisi,
Loş lamba ışığında kar yağarken sevgisi.

Sanki beyaz bir örtü üstünde kardan adam,
Karanlığı dağıtır bu manzara her zaman.
Şenlenir kar yağarken bütün çevre ışıldar,
Sevinç dolar içime neşeliyim ben dostlar.

Serçeler sürü gibi kar yağınca uçuşur,
Kuşların bu uçuşu bir sevgiye dönüşür.
Hepsi birlikte konar balkonun demirine.
Bu manzara her zaman geçer tablo yerine.

Ne zaman kar yağarsa dalarım hayallere,
Uzaklara giderim bakarım ufuklara.
Çocukluğu anarım okulda hep koşarken,
Islak elbiselerle kardan adam yaparken,

Korkarak bu halimle ıslak eve gelirken,
Anam azarlıyordu ayakta titretirken.
Aklımdan hiç çıkmazdı şu kardan adamımız,
Bekliyordu okulda kar gibiydi ve temiz.

Şimdi kar yağışını camdan seyrediyorum,
Kar kuşlarına yemi buradan veriyorum.
Acıkmışlar diyorum çırpınınarak uçarken,
Acıklı bir sedayla kuru dala konarken.

Kar yağışı her zaman güzel olmuyor dostlar,
Çoğu kez tipi olur ayaz olur bulutlar.
Böylesi gecelerde her taraf buz kesilir,
Dışarda kalanların feryadı akla gelir.

Acı bir haykırış var bir çoban köpeğiyle,
Tipiye yakalanmış bu çoban sürüsüyle.
Bu manzara karartır içim olur buz gibi,
Feryatları hissettim sanki çevrem kor gibi.

Her zaman üzülürüm darda kalanlar için,
Bu felaketler neden geliyor bizim için.
Bir isyana dönüştü içimdeki fırtına,
Allah’ım sen kuvvet ver bu düşkünler adına.