Kar Yağdı Şiiri - Hanifi Kara

KAR YAĞDI

Ne güzeldi o günler, gençlik bahçeydi, bağdı
O dağlara kar yağdı, kar üstüne kar yağdı.
Meltemden esirgerken, mezara koyduk onu
Kara toprakla örttük, yâr üstüne kar yağdı.

Dilimde ismi ile, her gün andığım kalbe
Sevdâ ile tutuşup, aşkla yandığım kalbe
Sırları gizlediğim, bir bir gömdüğüm kalbe
Beklenmedik bir anda, sır üstüne kar yağdı.

Sıcaktan kavrulsa da, insanların derisi
Rabbim “Ol” desin yeter, yok ötesi, berisi
Gösterirken kırk biri, bak derece ibresi
O kızgın ekvatorda, yer üstüne kar yağdı.

Melekler birer birer, günahını sayınca
Pişman olur anlarsın, birden ayak kayınca
Bu da olur mu deme, yüce Rab isteyince?
İki zıt bir arada, kor üstüne kar yağdı.

Kurtuluşun şifresi, şucu, bucuda sanki
Suyu kendi kirletmiş, kusur sucuda sanki
İnsanın mânâ yönü, dondurucuda sanki
Hayâ, iffet şoklandı, ar üstüne kar yağdı.

Kul ise kulak assın, o Yüce’nin sesine
Kim olursak olalım, muhtâcız nefesine
Makam, mevkî tanımaz, tepeler tepesine
Kalenin tâ burcuna, sur üstüne kar yağdı…!

11/11/’11
Hanifi KARA