Kar yağarken Erzurum'a

Kar yağarken

Kar yağarken
Beyaza bürünür şehrimin yokuşları
Kaldırımlarıyla yalnız
Kaldırımlarıyla aynıyız
Yuvasında huzursuzdur kuşları

Kar yağarken
Şehrimde telâşe başlar
Hayat durur damarlarında
Beyaz fırtınaya tutulurken bedeni
Üşür mabedinin şadırvanların da su
Boşalırken tarihinin üstüne
Şehrimin unutulmaktır korkusu

Zorlukların prensidir O
Meydan isteyen cengâver gibi
Aydınlığı koruyan adam
Karşısında durulmaz öfkesinin
Anadolu'mun gür sesidir O

Kar yağarken
Şehrim sana
Bahtımla geldim, alsana
Sır gibi saklarmısın nedenimi?
Karlar örterken bedenimi
Sokaklarında kirletilirken beyaz
Umutlarım ağlar seccadelerinde
Yollarında bekliyorum bahar yaz
Parmaklarım kesiyorken son ayaz

Kar yağarken
Bu dert yüzeysel değil, derinde
Bu dert kaynıyor içimde ki yerinde

Kar yağarken
Yüreğime doluyorken niyaz
Bu kent beyaz
Ey şair!
Bu kenti yaz.