Kar ve şiir Şiiri - Mehdi Korkmaz

Beyaz damlı
dağınık evler gibiyim.
Zaman tepemde donmuş
bir yangın var içimde..
Herşey hep aynı,
tekdüze bir donuklukta geçiyor günler...
İnsanların gözlerindeki umut,
şehrin kıyısında kıvrılan nehir,
kaldırımlar,
asfaltlar,
düşünceler
sonsuz bir donukluğa mahkum sanki..
Bir çocuk sesleridir
yaşadığımızı hatırlatan
bir de aç kurt ulumaları
dağlardan gecemize bir korku gibi çarpan...
burda kışlar,ıssız okyanuslar ortasında gibi
donuk bir monotonluk,bitmez bir sonsuzluk...
Damların ve adamların donduğu yerde
tek sıcak yanımız yalnızlığımız.....
durmadan büyüyen hastalıklı tekliğimiz.....

2004