Kar ve Sevgi Şiiri - Kemal Yörük

Kar, bembeyaz, temiz, saf,
Sevgi gibi...

Bazen sevinç çocuklara,
Bazen soğuk ve çile,
Sevgi gibi...

Gözlerini alır beyazlığı, temizliği..
Ama çirkinleşiverir çamur sıçratırsan üzerine,
Sevgi gibi...

Gülümseyerek avuçlarına alırsın onu,
Ama çok sıkarsan, akar gider parmaklarının arasından,
Sevgi gibi...

Sen karışmasan, dokunmasan bile,
Güneş doğar bigün, ve yokeder onu birkaç saat içinde,
İhanettir güneş kar için, ihanet eritir bitirir karı
Sevgi gibi...

Ama karın erimediği, yüce dağlar vardır bide,
Sevgisi hiç bitmeyen yüce yürekler gibi.
Yanlızdırlar ikiside hep, ıssızdırlar...

Kar ve sevgi,
İkiside saf, ikiside bembeyaz...
Gözyaşı damlarsa üzerine, erir ikiside...

Aslında, bu zamanda,
Kar daha düşmeden yere,
Gökyüzünde siyahlaşıyor,
Üzerine, bacaların isi yapışıyor.

Ve şimdi ki sevgilerde, siyah ve yalan,
Onlarada ne yazık ki,
Hep para karışıyor...