Kar ve Sen Şiiri - Haydar Demoğlu

Gözlerin tıpkı deniz feneri,
Didelerindeki damlaların her bir, bir kar tanesi.
Yüzün ay ışığı gibi,
Anımsatıyor kar yağan bir geceyi.
Aydınlatıyor, karanlık kuytuyu, köşeyi.
Kırıver; kadehlere dolmak için açılacak şişeyi

Yüreğinin temizliği, yağan kar misali,
Çevrelemiş sanki hayatı, tabiatı, doğayı, yaşamı,
Bembeyaz ve tertemiz,
Kar kadar berrak ve yumuşak görünümün,
Ne üşütür, ne ıslatır insanı,
Bırak, mutluluk iliklerine işlesin, çekiver kafayı.

Saçların, çatılardan süzülen…
Karlar gibi, okşanmak için kabartır yüreği.
Kirpiklerin, saçaklardaki buzlar gibi…
Uzun ve sivri, tatlı bir korkunun heyecanıyla,
Hızlandırıyor, baktığı yürekleri.
Aşık olmak istiyorsa gönlün, kırıver zincirleri.

Yerde birikmiş, eski hafif sertleşmiş,
Karların üzerinde ağır, adımlarla yürürken,
Çıkan o kart kurt sesleri gibi
Ses tonunla, gıdıklıyorsun kalbin hassas yerini.
Kayak gibi kayıveriyosun, gönlümün hislerine,
Karlı havada, nefeslersin havaya süzüldüğü gibi.

Yağan karı eriten, o ılık hava var ya…
Ellerin o misal, tutunca ellerimi, sarınca kollarımı,
İçimin, karları buzları eriyiveriyor.
Kar tanelerinin serpiştiği gecelere ayan ki,
Demoğlu’nun umutları, birer kar çiçeği oluveriyor.
Bi zahmet, solmadan toplayıver gitsin, o çiçekleri...
(haydar demoglu-izmir)