Kar ve mezar! Şiiri - Emsal Toprak

Kar yağıyor mezarların üstüne,
İnceden, inceden ve serinceden,
Siliyor ait olan ne varsa düne,
Lakin bir şey kalmış karda önceden,

Ölümü hatırlatıyor, karanlıkta kar,
Kurt ulumasında, Korku, ürperti,
Bilene, düşünene kardan kalan kâr,
Kar tanelerinde ölçü, dengeli tartı.

Karla beraber eriyen ayağın izi
Kar suyuyla akıyor meçhul kuyuya,
İnsandan önce görüyor meçhul dehlizi,
Dalıyor, istemeden derin uykuya.

İkiz kardeşi karın donduran soğuk,
El ele raks ediyorlar buzun üstünde,
sesler yankılanıyor, dağlardan, boğuk,
Bir halk ozanı Ağlıyor sazın üstünde,

Kar, hüzün dağdakine, bağlara neşe,
Çocuklara oyun, yaşlıya keder,
Karla beyazlaşanlar benzer güneşe
Kar giderken onlara, kâr olur gider.

Kardan adamla birlikte eriyen hayat,
Sel olmuş akıyorlar mezara doğru,
Kar, anlayana, nimet, öğüt, nasihat,
Bir hayat, bir ömür, kar gibi duru.

Emsal TOPRAK