Kar Üşüyenlerden Habersiz Şiiri - Çağan Er

Kar üşüyenlerden habersiz,
Rüzgarla beraber usul usul düşüyordu...
Bu düşüş nedensiz değildi,
Bu yüzden;
Pek önemsemiyordu dondurucu soğuğunu...

Pencereden bakan bir çift gözbebeği,
İki bukle kıvrımlar vardı.
Sokaktaki bembeyaz kar öbeği,
Bir dizi aşk ve umutlardı...

Doğanın kırçıllı yakışıklısı bezedi,
Serseri parıltılarıyla o ümitli gözleri...
Biliyordu o yaman bir saflık,
O dişilerin en ışıklısı idi...

Kar üşüyenlerden habersiz,
Bir yel ile beraber usul usul düşüyordu...

Evin sobasından baha bir sıcaklık yayılırken,
Pencerenin mermeri pek serindi,
Kız ince dirsekleriyle yaslanırken,
Karların ısısızlığını hissetti...

Ancak,
Bu beyaz tufanın hissettikleri,
Çok daha derinlerdeydi...

Kar üşüyenlerden habersiz,
Burağanlarla beraber birden durulmuştu...

Kız sıkıldı karlardan,
Sıcak köşesine çekildi.
Karın kalbi,
kızın göğsünün içerisindeydi...
Kız sobaya yaklaşınca,
O da çoktan eriyivermişti...

Kar üşüyenlerden habersiz,
Bir sıcak ile beraber paldır küldür eriyordu...
Mutluydu,
Bir defa da olsa buluşmuştu,
Kendisini seyreden o güzel kızla...