İnsan sevmeye başladığında yaşadığını anlar,
sevmeye başladığında korkmayı öğrenir.
Önce bir kar tanesini gibi hafifler, sonra kaybetmekten korkarak evren kadar ağırlaşır.
Hayat kulağına okunan adınla başlayıp,bir musalla taşında boylu boyunca uzanıncaya kadar süren bir serüvenle doludur.
Yaşayan, kelimelere döker acınası acizliğini.Aslında hiç yaşamadığını bilmeden...
Sevdim zanneder, yaşadım zanneder bir kar tanesi gibi bir avuç içinde eriyip gideceğini bilmeden.
Sevmek bu aciz hayatın içindeki en hoş meta,hata ve cezadır.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta