Kar Tanesi Şiiri - Muhammed Göçmen

Sade olan her yudumu,
Tekrar tekrar senin ile yudumlamak.
Buhar olmak sıcağını azapta aramak,
Sıkışmak bir yerde acısı dinmeyen vaadleri.

Bir kibrit yakmak...
Sonra gitmek seni bulduğum yerlere.
Güneşi aya bırakmamak.
Delice içmek ve canımı yakmamak.

Ölmek ise en incesiyle,
Bütün geleceklere yeni bir çağ açmak.
Yasak olan görülmez,
Göz perdelerine etkin dünyalar gibi.

Ve senin ile yasaklaşmak.
Hep bana engel olacaksın göreceksin.
Ne bir tanem kalacak,
Ne de seni yazan bakışlar,
Noktalanacak kalemimde.

Her yol beni anlatacak sana.
Kucaklar sana açılacak,
Belkide bizim için,
Şiirler notalar bir ses bulacak.

Her kadehimde dudak izin,
Her izimde bir sezin olacak.
Kimi zaman nemli gözlerini,
Kimi zaman bir kartanesi gibi,
Yağacaksın bedinime.

Belki bir bana yağacaksın,
Her bir tanen bana ulaşacak.
Yer yüzüne eriştiğinde,
Savurgan rüzgarıma,
Dur diyeceğim seveceksin.

Sen hisli sevgiyi bende gördün.
Sende buldum görmediğim sürgünü.
Elinde ısındım,
Soğuklardan suratını kaplayan,
Sahte insanalardan.

Her gün seninle geçtim,
Bütün rakamlardan.
Kalbinde bir şeyler eksikti,
Ben severim veririm herşeyimi.

Eksik kalmasın kalbin,
Gözlerinde belirirdi.
Beni görünce içi geçerdi,
Ve çok güzeldi,
Saçlarındaki kar taneleri.

Bütün kelimeler hazinemi doldurur,
Ansızın durur çırpınır vurur.
Seni sever hecelerim,
Kalbimin enlerinde.

Yüzünü görmediğim gün,
Yürüyüğüm yol; yol değil,
Konuştuğum yüz; yüz değil.
Elini tutmadığım gün,
Güneşim güneş,
Bedenim benden hiç değil!