Kar Taneleri Şiiri - Necmettin Özgürsoy

Aylardan Aralık,
Rüzgâr yaman esiyor.
Acelesi var düşen kar tanelerinin...
Islık çalan rüzgâra,
İnat mı bu koşuş.
Yoksa şuursuzca bir panik mi?
Bu kaçış...

Islık çalan rüzgâr mı?
Kar tanelerini önüne katmış,
Yoksa kar taneleri mi?
Rüzgârı tutmaya ahdetmiş...

Kim bilir; belki,
Solan güllerin öfkesi bir gazap,
Belki de tabiatın,
Kar tanelerine kavuşması şerefine,
Bir serenad...

Sararıp solan tabiata ağıt mı?
Bu rüzgârın hüzünlü ıslık sesi.
Ölüm sessizliğinde bir mabede bürünmüş,
Yasını tutmaya isyan mı,bu haykırış,
Islık çalan rüzgârın soğuk nefesi...

Yoksa kar tanelerine duyulan,
Aşk mı bu sessizlik.
Kar tanelerini,
İncitmek mi endişesi.
Neydi o güzelim baharın suçu,
Heyhat...
Kar tanelerinin vuslatına,
Kurban mı gitti...

Bilinmez,tabiatın hüznü mü?
Baharların ardından gelen bu yakarış.
Yoksa kar tanelerine duyulan bir sevgi mi?
Bu coşku,bu candan karşılayış...

Yüzyıllardır sürer bu hüzün,
Bu coşku,bu karşılayış.
Baharlar sararır solar hüzünle,
Tabiat,bembeyaz gelinliğini giyer,
Bu hüzne inat,
Yeni bir hayat başlar...

Gün gelir,gelin erir,
Sulara sellere karışır.
Bu kez bahar coşkuyla gelir.
Kar tanelerine inat,
Rengarenk kelebekler uçuşur...

Bilinmez,baharı hüzünlendiren,
Hazana döndüren,
Kar tanelerine olan sevgisi miydi?
Sararıp solduran.
Yoksa kar tanelerinin aşkı mıydı?
Bahara...
Onu bir mum gibi eriten,
Sulara sellere döndüren...