Kar(şılaş) ma Şiiri - Musa Bilik

bak yine kar yağıyor
beyaz-soğuk
kristalleşen evren
buz tutmuş rüyalarım
titriyorum
düştükçe kar
hayalete dönüşüyor ağaçlar
ürkek yüreğim
sığınır avucuna
ve
kaçıyorum kendimden üşüyerek
geldim sığındım kovuğuna
bir uçurum kıyısına

yağ
tane tane bedenime
günahkar ruhumu cilalarcasına
ben geleceğim kapına
tüm arlanmışlığımla

sen beni kelebek bil
kanatlarıyla gökyüzünü boyayan
sarıya çalan saatlerde
titreyişimden
kırılmışlığımdan habersiz
sen sadece öyle dur
kar olup yağacağım saçlarına

kıpkırmızı bir uçurumun kıyısındayım
sen dipte bekleyen menekşe
dök yapraklarını
çöz saçlarını
örtünme alevinle
kar olup yağacağım tenine
ben eridikçe
sen dirileceksin
semenderce