Kar Sesleri Şiiri - Süheyla Altınkaya Turan

KAR SESLERİ
Herkesin gölgeleri
Bir anının içine düşerken
Ucundan tuttuğu şey yaşamdı.
Ceylanların gözlerinden
Topluyordu turuncu güneşi
Zakkum yapraklarıyla.

Gözyaşı ağırlığınca
Ölü martılar vururken kıyıya
Bulutlardan çığlıklar duyarsın
Uyutamadığın yalnızlığın koynunda
Kapasan gözlerini.

Çıplak sehirlere bakma artık!
Kar yağıyor.
Kırık dökük.

Kaldırımlara düşlerin değse de
Kelebek kırıklarından tozlar toplasan da
Her şey kış yüzü kadar soluk
Ve siyah
Düşmemiş merhamete izi
Semtlerin karnında
Sancılı gebe
Zamanı kemiriyor akrep hızla.

Emziği ağzından koparılmış böcekler ilerde.
Başın önünde
Cinnetten yağmurlar boşanıyor.
Duyuyorum!
Kırık dökük
Ve hüzünlü.

Ölünün gözlerinden kalma
Bir bakışla
Gecenin kuytularına
Akıyor sesin kırılarak
Yaşanmışlıkla yıkanan yüzün
Kırık dökük
Ve hüzünlü.

Şimdi masalların kıyısında
İncir kuşlarına açılan
Kirpiklerinden iniyor
Kıpkırmızı gözyaşları
Gökten yere
Yırtılan düşler
Kırık dökük
Ve hüzünlü.

Eski pencerelerden
Deniz yollarına dökülen
Cemreleri görsen
Köpüklerinde gemileri uğurlar gibi
Onlar ki yabancı
Hep yalancı yaza küskün
Gitme vaktine
Ayarlı saatleri.
Korktukça asi,gülümsedikçe hüzünlü.

Kader kadar kuyu
Keder kadar gelincik soylu
Ve kar sustu
Çıplak şehirlerin sesinde
Artık uyanabilirsin.
Süheyla Altinkaya Turan