Kar öyküleri - VII / Küfre dair...

.

sen kendini övme, bırak başkası övsün demek, kendini bilene hakarettir;

arkadaş şiir yazmış
dizeleri annem annem
dilim diyor ki şeytana uymadan
aç çocukları savdıkta
gölgesinde çıbanın
kendimize kaldık

- sevgi mutluluk verdikçe
çizemezsin yüzüne bahar resimleri
çizemezsin alnına çocuk resimlerini
döşünde acıları aklayamaz
gözünde hayatı yakalayamazsın
yer bitirirsin kendini
bunu öğreneceksin

inceden geçeceksin şiirin içinden
yüzüne bakmadan da
iki laf etmeden de
görüyorum içinde afatları
az kalmış çöküşüne
son demden geriye
sende kalmayacaksın böylece
olana kadar hayvan
sonrasında insan
yaşamaktan sayarsan
böyle yaşa böyle yaşa ulan -

büyüdükçe şair
kalem alır eline
siler isimleri
ne kısa saç
ne uzun saç düşer yüzüne
öpülürken kıl hatırlatır yakınlığı
isimsiz gövdesiz
umuda durmuş yanı
nasıl uzak kalsın
bu yangın
hayatın damarından kalın

arkadaş şiiriler yazmış
sesi annem annem
sesim diyor ki şeytana uymadan
sıyrılıp yoğun bakraçtan
dudaklara asılı kalıp
ışığına çıksak akşamın
savdık sırayı
özlemeyi yaşadık
eh artık
alınsın zamanımızdan birkaç yıl
suyu da yıkadık
alnımızı akladık

suçluyum annem annem
yaşamaya geç kaldık
hani şair oldukta değil
insan yolunda adım attık
nemize linçlerin ortası
nemize katliamların ortaklığı
ateş attıkta
yürek ortasında beraber yandık

- bir gün, yeni güne sevmeyle koşacaksın
çıldırmadan, aşkla, kanla ve kadınla
sarıp boynundaki izleri
ve utanmadan yaşadığını anlayacaksın
lakin önce vermeyle başlamalısın
imdat diyecek insanında yoksa
bil ki yalınızlığa sarılmışsın-

sen aşk iste çocuk
bak sevgiye kaldık
hem ne oldu ki daha
ömre yeni başladık
varsın az kalsın
çoğaltmaya katıldık

şa yılı /

yalnız – yanlız - yansız: birileriyle iletişimin olmasına rağmen, kendine yaşanır durum hal.
yalınıssızlık - yalınızlık: kişinin sadece kendisi olan hali

bencileyin budur.