Kar öyküleri - IX / Çıplaklığa dair...

.

ne açığız, ne de kapalı. şurası...

nü’yü seviyorum şiir gibi
ışık gölge ve obje ve yüz
hangisi çıplak ki
kar yağarsa örtünen ne
söze vuruyorum, çokça

yeterince sevişirsem
ölebilirim biliyorum
niyetliyim de
yeterince ölürsem
sevişebilirimde

bozdum bu aralar
şiirle yatıp kendimle kalkıyorum
neden şaşıyım anladım
ihmal ediyorum kışı
böyle sobasız şehirde
gündüzde gelirse
yanarsa bacalar
ve tüterse
kokusu da gelir biliyorum

bak yazıyorum
neden kar yağmaz ankara’ya;
ısınan hava yükseliyormuş
peki yükselirse
ve ısıtırsa göğü de
bulut nasıl üşüsün
nasıl insin ki yere
üşümek istiyorum yüzünde

kar yağmayacak
hadi gidip
ölümden ve sevişmeden
aşk insanı yapalım
kızarsın her yanımız
morlar pembeler
izler düşler
öpülecekler
acelem var
o yüzden kısa dizeler
sev iş elim, düşeceksin

şa yılı /