Kar masalı. Şiiri - Vedat Korun

Aydınlanıyor gecenin ufukları, ak kızıla boyanıyor.
Kar geliyor kar.
Bembeyaz mektuplarıyla bana.
Usul, usul sayfa, sayfa.
Hayal postasını taşıyor.
Dinmeyen hasretlerimin,çocukluk düşlerimin,
Yalnızlığını paylaşıyor,suskun.
Süslü kristal basamaklarından inerek.
Pıt,pıt,pıt.
Dinleyin bir zamanın ayak seslerini! .
O ıslak, sıcak camlarda eriyen minicik mektupların.
Sessiz bir romanıdır sanki yaşamın,okumayla bitmez.
Uzak diyarların aşk mesellerını,
Ayrılık acılarını,ölümleri anlatıp duruyor.
Okuyabildiklerim sevinçle uçuşuyor oradan oraya.
Ya okuyamadıklarım!
Hüzünle ağlayıp erimedeler.
Eğile, büküle bazen el,ele bazen samaş dolaş.
Yanaklarından aşşağılara camların.
Penceremin pervazına tutunup kalıyor donuk göz yaşları.
Beklemedeler ta ki gelecek kışı.
Küçücük bir umutla,belki yeniden okurum diye,
Küskün,buruk,ağlamaklı…

15-01-2008..