Kar köpekleri. Şiiri - Vedat Korun

Parmaklarımın ucunda gecenin soğuğu.
Dokundukça sana,
Yakıyor gözlerinin ayazı.
Baktıkça maziye,düşündükçe seni,
Gemilerim batıyor buz dağlarında.
Isıtmıyor yatağımı yalnızlığın.
Donduruyor içimi sitemin.
Seni, aklıma getiren sözler,
Donduruyor düşlerimi.
Buz kesti damarlarımda,
Kahrolası kar köpekleri.
İçimi yakıyor sanki kar gladyatörleri.
Ölümüne,ölümüne zevk alıyor,
Buz dağının prensesleri.
Uzanmış bir yanına,kadehin solucanı.
Kış bahçende açmaz kardelen.
Küsmüş,uçmaz muhabbet kuşların.
Saçağından sarkan buzların,
Bağrımda şimdi hediyen,acıtıyor.
Senden esen rüzgarlar,
Döküyor etlerimi lime, lime.
Damarlarımdan kar püskürüyor.
Seni meltem düşmanı,seni kar soğuğu.
Ateşin düşmanı.
Dondu kan denizimin limanları,
Sana artık kapalı.
Sözlerin dolu, dolu yağdı da kapadı yolumu.
Dişlerin saçak buzları gibi,acıtıyor dudaklarımı.
Parçalıyor içimi,donduruyor kanımı.
Donuk ay ışığı titrerken acı gülüşün de bile,
Yön gösteren kutup yıldızımdın.
Söndün artık,kayboldun,
Karanlık güneşimde.
Yeter bana bir kar tanesi,
Yine de senin yolunu gösterir.
Yine gelir bir damla çiğ tanesi,
Yine de bana,senin baharını getirir…

18-07-20007..