Kar Fısıltılı Bir Evin Yası

kar fısıltılı bir evin yası
neyin rüyası
altı yaşında bir cocuk
karanlıkların birikdirdiği yasak
örtünme günahsız ölüm eşkali
ve gece sağnak

kımıltılarını hissettiğim sarılış ormanında
kavgasız beyaz şehirlere uyanmış
yetim çocukların bildiği
düş kokulu bir sokakta yaşıyorduk

yasak bahçelerden topladığım
aklını kaçırmış hıçkırıklarım
ben sevmeyi bir katreden öğrendim
bölünme parçasının yön kıyameti
hançer dudaklarını sürdüğü zaman
ay ilk öpüşmesini haykırıyordu
evresi bana bulaşan salkım memeler
kör tutunuşun arka yanlızlığında
göğsünde anneyi tamamlıyordu

gözlerim gözlerini örtündüğünde
tatlı gamzelerine giden yol
iki eşikli kayıp beşikti
tutmadı tanrılar salıncaklarımızı
karnımızda yeşermiş masmavi gürültüler
yüreğimizde delik deşikti

son bahar saçlarıma bir dokun
tel tel hatıralar yanıyor
sev aklarıma düşen günleri
gökyüzü biriktirmiş sancılarım var
nasıl okşuyor bulutlar şimşekleri
ağlıyor altı yaşında bir duman

ben ağzını kaybetmiş şarkıcıyım
türkülerimle sürdüm teknelerimi
son kıyamet kopmadan odalarda
limanlar öpmedi gecelerimi

kaybolmuş bir ağıtın yanlızlığı
kar altında uyumuş kartpostal evler
dışında kristal saçaklarımız vardı
başını bırakırken derin bir sonsuzluğa
bembeyaz ölürdü bütün martılar

başımın üstünde ki yarık
tarzancılık oynadağım bir incirin simgesi
kanatlı maymunlar gibi uçtuğum
turuncu senelerimdi

her dokunuş aynalarıma giden yol
baktıkca içime çoğalacaksın
göz yaşlarına biraz hakim ol
içimde ki çocuğu tanıyacaksın

kader biletini kesti aşk
kendisi ilerliyor bizi bağlayıp
nasılda şarılmıştık birbirimize
bulaştırdığın korkularını sevmiştim
sen dokunurken ben kaçıyordum
karların altında ki kartpostal evimize