Kâr! Eder İnsan! Şiiri - Mecit Aktürk

Kim demiş zayıftır, âcizdir beşer?
Günâhı hiç yoktan var eder insan!
Bilir ki bu demde cürme tövbe şer!
Hakk’a isyân ile kâr eder insan!

Mutmâin kalb ile sonsuz gücünden
Dost seçer kendine münkir içinden
Nefsine pay verip her sevincinden
Hayırdan imtinâ, âr eder insan.

Bir damla su iken, çamurken aslı
İsyanla tüketir üç günlük faslı
Ruhunu bırakıp bir ömür yaslı
Âhiret yurdunu nâr eder insan.

Haslet pazarından alıp benliği
Özenle büyütür kini, hinliği
Aklına mâl edip tüm zenginliği
Dünyayı hevâya dar eder insan.

Az bir beceri mi "gönüller yıkmak,
Kadehler devirip, zar-zor ayıkmak?"
Dil başına buyruk, her hece tokmak
Selâmı, kelâmı kir eder insan.

Benlik taslayınca us denen cüce
Aldırmaz ne demiş Kur-an'da Yüce
Ha gündüz güneşi, ha zifir, gece
Ak ile karayı bir eder insan.

Bir Benî Adem ki zaferden emîn
Emrine âmâde bu rûy-i zemin!
Mazidir elestü, boşadır yemin
Hesabı kendine zor eder insan.

Feverân etse de her bir âzâsı
Mezardan öteye uymaz yasası
Çok söze ne gerek; sözün kısası;
Lâin'i gönlüne yâr eder insan.

"Heyhât! Bir düşünse, âr eder insan!"