Kar Çilesi-1- Şiiri - Bayram Tunca

Kar kapladı evimin patika yollarına
Yine hasret kaldım, yârin kollarına
Mahsur kaldım, İstanbul yollarında
Bu gece de olamam yarin kollarında

Seherle başladı lapa lapa yağmaya
Kar borası yeterdi insanı boğmaya
Kimin gücü yeter ki onu durdurmaya
Acizdiler, mahsur kalanı kurtarmaya

Nerede o Hazireti Ömer’in mesuliyeti
Nerede, o dağdaki koyunun endişesi
Olsa, ölür müydü, soğuktan çok kişi
Bugün var mıdır! acaba öyle bir kişi

Kar yağdıkça, esiyor rüzgâr, ayaz ayaz
Yeryüzü olmuş baştan başa bembeyaz
Ağaçların kimisi eğmiş, kollarını yere
Kimisi de kaldırmış, kollarını tâ göye

Kimi ağaçlar, yağdır ya Mevlam diyor
Kimi ağaçlar da koru ya Rabbim diyor
Gökten serpilen kristaller dans ediyor
Estikçe rüzgâr, ağaçlar da raks ediyor

Tüm ağaçlara gelinlik giydirilmiş beyaz
Estikçe esiyor deli rüzgâr ayaz mı ayaz
Tüm cisimlere davetiye dağıtılmış beyaz
Davetlilerin başına yıldız saçılmış beyaz

İnsanlar olmuşlar sanki buharlı bir kazan
Akvaryumu ısıtmaya çalışıyorlardı her an
Fakat, sanki bulandırıyorlardı, akvaryuma
Gözlerim çok net göremiyordu akvaryuma

Rüzgâr kumları yüzüme yüzüme savurdu
Yanaklarımı, pembe bir gül gibi kavurdu
Sızladı yanaklarım, damladı gözyaşlarım
Hep buz tuttu elim ayağım saçım sakalım

Yolda mahsur kalıp, gidemez oldum yâre
Kuşlar gibi uçarak gitmek istedim o yâre
Hasretinden ciğerim oldu sanki pare pare
Kar bora ayırdı bizi elden gelmez bir çare

Şair der, Ya Rab yok mudur buna bir çare
Ne olur tipiyi durdursan da gitsem o yare
Yoksa hasretiyle ciğerim olacak pare pare
Ancak, senden ümit ederim, buna bir çare
B.TUNCA/05.01.2002-09.35