Kar Çığlıkları Şiiri - Ahmet Özer

ben yürürken gökyüzü dağılıyor
yorgun çınarlar seriliyor önüme
martılar denizi bırakıyor
sevincine sığınıyor çocuklar
sesim kuşanıyor hayatı.

karlar savruluyor ışıklar içinden
dallarda aydınlığın çığlığı
buğulu gökyüzü çiziliyor ufkuma
sular üşüyor.

yolları tutuyor karlar/ yola çıkanları
kiraz çiçekleri görmemiş/ dağ gülleri
ve çocuk seslerini yitirmiş çayırlar
koynuna dolduruyor gecenin sesini.

düşlerimizi yıkayan köpüklü sular
bir dinamit sessizliği dağıtıyor dünyaya
durdurmak istiyorum günleri/bindiğim trenleri
hiç yaşlanmasın istiyorum okuduğum şiir.

bağlanan bir sayfada çözülen sözlerim
yaralı kuşlar gibi indiler geceye
denizler kurudu dizelerimde/ yıldırımlar düştü
habersiz kaldı mevsimler

dışarıda kar
bir bıçak oluyor yaranın yüreğine.