Kar Çığlığı Şiiri - Erhan Pınarbaşı

gece susar aşk susar
çağlayan yıldızları çırılçıplak örter
titrersin
sarı bir düş gezinir saçlarında
yüzün öksüz kalır
çerçevesiz fotoğraflar ıslanır
çığ düşer buz keser koyaklar
savrulur külden künyelerimiz
kent kararır düşlerine döner
sevişmeler gecikir
uslanmaz dizelerime sesin çiseler
yalnızlığın kutsar seni
cadılar tüner kalemime
gençliğim eyvah
gece uzar aşk uzar yanarız
eskici kaldırımlarda el değiştiriyorsun
izlerim kirleniyor
gezgin ihanetler yuvalanırken karanlığına
bir türkü tutturuyor eteklerin
beni unuttuğun aralıkta
mızraplar kanatıyor utancını
gökyüzünü tutsak ettiğim saatlerde
özlem giydiriyorsun düşlerime
samanyolu’nu öpüyorum
iplik iplik sökülüyor tenim
senin içinde kuyruklu yıldızlar
kendime sığıyorum

kar çığlığım
yalnızlığına yürüyorsun gül yaprağında
omuzlarında dingin sağanak
yörüngemden çıkıyorsun
yüzünde gökkuşağı dudaklarında deprem
çığ düşüyor trajedinin ilk perdesine

sarı yıldızın ötesindesin
kıyılar çoğaltabilir mi sevgini
çakıl taşları yosunlar
yaşanmamış hüzünler bekliyor
nereye
bu nehir nereye götürür seni

kentin kıyı şeridinde adı unutulmuş
bir bulutsun şarap kokan
her mevsim kuştur senin için
yakamoz balıkçının suya düşen sigarası
içinde kırık bir yaşam
bacası duman duman
çok mu üşüdün
yak artık kimliğini unuttuğun fotoğrafları
ateş saldım ardına
seni susuyorum