Kar Çiçeğim Şiiri - Hıdır Yallı

Sessiz bir geminin limandan ayrılışı gibiydi son gidişin,
Koptun gittin sorgusuz, sualsiz bir başına enginlere,
Yüreğimin çağlayan girdabından süzülüp giderken,
Belli ki dönüşü olmayan bir yoldaydın ve dönmeyecektin.
Oysa kainatın uçsuz bucaksız enginlerinden gelmiştin,
İmbiklerden süzülmüş gibi damıtmıştım seni yüreğime,
Ve dal budak yeşermiştin, nakış nakış işlemiştin tenime,
Bu son gidişinle fırtınalara, boranlara terkettin bedenimi,
Tıpkı zemheri ayazına direnen ve yavaş yavaş solan bir gül gibi.
Oysa baharın eriyen son karından fışkıran Kar Çiçeğimdin,
Üzerine titreyip goncasına dokunmaya kıyamadığım,
Ve hasretinden poyraz delisi hazanlar geçirdiğim sen….
Artık son zemherinin geçmek bilmez son ayaz akşamındayım,
Belki de nafiledir çırpınışlarım ve arsızca hezeyanlarım,
Ve sonu bitmek bilmez ufuklarla yarışımın son damlasındayım,
Ve bu son damlanın son direncindeyim belki… biliyorum.
Evet üşüyorum, karanfil kokan bohçandan süzülen eşgalini,
Ve öyle derincesine, Kar Çiçeğimin sıcaklığını özlüyorum.