Kar Beyazı Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Sivasta kar var yine bu gece.
Çıkıp dolaşmak istedim öylece.

Kar beyazı vururken pencerenden.
Bu geceninde farkı yok diğer gecelerden.

Açtım kapıyı soğuk sessizliğe.
Yürüdüm usul usul sensizliğe.

Soğuk rüzgar vurdu sineme şamar şamar.
Bakındım etrafıma her yerde kar var.

Ey mahsun ve mazlum diyar.
Sinene inceden inceye bir kar yağar.

Kaldırımları aydınlatırken kar beyazı.
İliklerimde hissettim soğuk ayazı

Buzlu kaldırımların soğuk ve ayaz yüzü.
Üzerinde belli belirsiz bir çift ayak izi.

İnerken istasyona cuma pazarından.
Heybesinde ne vardı ne götürüyordu sıladan.

Uzaktan uzağa gelen bir tren sesi.
Ak sakalımda buz tutan yorgun nefesi.

Çektikçe içime kor gibi yanar ciğerim.
Ben yalnız ve soğuk havaları severim.

Bitkin adımlar ile indim tren garına.
Bekleyecegim o günü, yarından yarına.

Ses yaklaştı durdu üçüncü peronda.
Bir heyecan başladı bütün yolcularda.

Bir kadın alel acele çocuklarıyla
Bir çuval birde valiz yaklaştı kapıya.

Bindi trene kayboldu gözden.
Kimden uzaklaşıyordu kim bilir hangi gönülden

Birileri ayak çekerken kar beyazdan.
Birilerinin yüzleri yandı soğuk ayazdan.

Birileri ayak bastı kar beyaza
Kar beyazı ile kaplı Sivas'a.

Kimi sevdiğine giderken gurbetten.
Kimi gurbete gider sevdiğinden.

Koşar bazısı sevdasına sivasla kar gibi.
Kaçar bazısı sivastan Sivaslı yar gibi.

Hangisi sevdasını bırakıp gider sen gibi.
Hangisi hergün yol bekler ben gibi.

Tren yavaş yavaş süzülürken raydan.
Öylece baka kaldım arkasından.

Bir hayal ile gelmiştim bu soğuk gecede.
Çözümediğim bir duygu var bu bilmecede.

Gönlümde bir umut ötesi ve boş bir tren.
Geleni indi, gideni yolladım sen gelmeden.

Giden gitsin sultan şehir bana kalsın.
Ey sivas sen en güzel, en sadık yarsın.
Ey sivas sen ne güzel vatansın.