Kar “Beyaz Afet”* Şiiri - Bayram Tunca

Karardı arştaki mavi bulutlar
Kaskatı kesildi kara topraklar
Çoktan dökülmüştü yapraklar
Kulların kimi aç/kimi toktular

Yağmur bir anda kara dönüştü
Böyle afeti acep kim görmüştü
Yeryüzü beyaz kefene büründü
O an ne deniz ne kara göründü

Zaten olanlar ondan sonra oldu
Koptu hat, ana baba günü oldu
Kesildi elektrik su ve doğal gaz
Sanki, oda dışarıdan daha ayaz

Esti rüzgar kar bora fırtına oldu
Kuytu vadiler, karla buzla doldu
Canlı/cansız tüm cisimler dondu
Kuşlar uçmaz, sular akmaz oldu

Kulların birbiriyle irtibatı koptu
Nice insanın sanki ödleri koptu
Belki de bu yaşadıkları ilk şoktu
Çünkü, feryatlarını duyan yoktu

Koptu fırtınadan çelik halat dahi
Oldu nice âdemin malı canı zayi
Belleğe kazındı unutulmaz gayri
Her kış bu öykü gelir akla gayri

Kaç gündür hasrettik biz güneşe
Doğdu güneş, neşe geldi içimize
Yaşadığımızı haber ettik herkese
Bu beyaz âfet ders odu hepimize

Doğdu güneş ılgıt ılgıt eridi karlar
Görünce yarini mum gibi eridi yâr
Eriyen karlar aktı deryasına doğru
Yarini görenler baktı yarine doğru

Açınca güneş endam etti kar çiçekleri
Görünce güneşi saçtılar etrafa neşeyi
Hepsinin yanağında açmıştı kar çiçeği
Eminim, unutamaz onlar da bu neşeyi

16.02.2004-16.02