Hava, acı bir içki gibi ürpertiyor.
Gün bakırın her tonunu yansıtırken tasalı ve sönük;.
Serçeler, kendilerini izletiyor, soğuktan cıvıldayarak,
Uçarken sisin üstünde büyük bir parlaklık bırakıyor.
Kar, kışın göklerdeki solgun çiçekleri,
Üzgün halde kırağıdan yıldızlar yağdırıyor.
Nisanın özgürleştirdiği tutsak tomurcuklu, ağaçlar,
Onu alnında tutuyor, parlak bir mücevher gibi.
Yazların övüngen kanının dolaştığı,
Olgun geniş yaprakların güzelliğinin yakıştığı
Dalların utancı, boş ve dayanıksız süs !
Senin beyaz ışığın, bana gülleri daha çok sevdiriyor,
Ey kar ! Onların sevimliliği renklerinden ileri geliyor,
Soğuklukların ve eldeğmemişliklerin resmi.
Albert Mérat (1840-1909)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu
Kayıt Tarihi : 15.2.2018 20:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!