Kar'a Sevda Şiiri - Hasan Türkyılmaz

Yıllardır her yanın kar beyazıydı;
Ne yöne dönsen kar, neye baksan kar!
İçini kavuran kar ayazıydı,
Dünyaya söyleyip sana susan, kar!

Kardan adamlardı arkadaşların,
Karda ayak izi bırakmazlardı.
Kara şiirlerdi tek sırdaşların,
Yürek yakar sızı bırakmazlardı.

Bir gün kızıl güneş yaktı geceyi.
Geldi mevsimlerin en azgını; yaz!
Çözdü karda gizli her bilmeceyi,
Yarım şair, dedi, sen yazgını yaz!

Yaz karın zulmünü, soğuk yangını,
Sahte gülüşünü, göz yaşını yaz.
Diliyle yaptığı asil soygunu,
Eliyle kırdığı can taşını yaz.

Yazdıkça büyüsün içindeki çığ;
Güneşi ve ayı içine katsın.
Öyle derin ki kar; okyanuslar sığ…
Varsın yarım şair boğulsun, batsın.

Bu kara sevdanın gelmez mi sonu,
Buzların altına serilip yatsan?
İçindeki yangın çözmeden donu
Ölümün o soğuk zevkini tatsan…!