Kar'a Serzeniş Şiiri - Ümran Tokmak

Nasıl olmasın senle bir gönül kırgınlığım?
Mefkûremin önüne gerildi parmaklığın
Paslı kilit vurulmuş kör kafestin cağ’dın kar
Atlas olsa ne yazar ipeksi parlaklığın
Kırılmış kollarımda düğüm düğüm bağ’dın kar

Sararan simalarda solgunlaştı kaç Güneş?
Geceler ah geceler! Kar, tipi ateş ateş
Yürekleri dağlayan bir afettin çığ’dın kar
Suskunluk lime lime doğrarken neştere eş
Çelik iradeleri eğeleyen zağ’dın kar

Her saniye bin kıymet değerini oklarken
Çakılıp kalan zaman sabırları yoklarken
Geçit vermez yolağın ortasında dağ’dın kar
Ne akıl durularken ne vicdanlar aklarken
Zihinlerde yunmayan arınmayan ağ’dın kar

Emareler ortada dururken salkım saçak
Bembeyaz manton ile gizlenmemeli gerçek
Çalkantılı iklimin üzerine yağdın kar!
Hakk kimin, devran kimin, kimin elinde ölçek?
Mizanın tek gözüne çöreklenip sığdın kar

Nedenler zincirine niçin halkası vurup
Belki belki diyerek munis hayaller kurup
O pamuk ellerinle boyunları eğdin kar
Erdemine saygıdan; kıyamda metin durup
Hıçkırığı kırk düğüm boğazlarda boğdun kar

Çileyi azık etmiş Alperen üşüyorken
Herkes yayan yapıldak yollara düşüyorken,
Gözlerde yaş koymadın sonuna dek sağdın kar
Tevhit’ler kanat kanat sema’ya koşuyorken,
O asli yurda ağ’ dı, sen faniye yağdın kar