Kar Şiiri - Süleyman Zaman

kar yağıyor;
dökülüyor tanecikler şeklinde;
değmeden birbirine düşüyorlar yeryüzüne.
ne kadar güzel; ne hoş görüntüler
var ediyor imgelemde.
yıldıza benziyor bazıları
bazıları benzer prizmaya
kimi kristal kimi yumaklar
halinde iniyorlar toprağa.
Ve bembeyaz her yan.
yok olmuş bütün renkler çevremde;
ama kirlenmemiş en doğal durumunda beyaz,
uçuşmuyor bulutlar.
kuşlar da yok gökyüzünde.
tek düzelik egemen adeta havada.
Boşalmış sokaklar; tek, tek insanlar gidiyorlar işlerine
bomboş yollar.
Bulamazsın her zaman ki kalabalığı;
azalmış arabalar caddelerde; sokaklarda kar topu oynuyor çocuklar.
ve bende belli belirsiz bir sevinç,
bir mutluluk belirtisi, bir itki var
ve yağan karın imgelemde bıraktığı güzel haz var bedenimde.
insanlar oturuyor sıcak evlerinde.
ama düşünüyorum, o anda sokak çocuklarını,
evsiz, barksız kimsesizleri. Kapanmış köy yollarını.
evinde yakacak olmayan insanları;
hastaları, çaresizleri, parasızları...
burkuluyor içim.
dalıyorum derinlere. Hüzün kaplıyor tinimi.
boğulacak gibi oluyorum.
güzel ve çirkin;
iyi ve kötü;
aydınlık ve karanlık;
sıcak ve soğuk;
evi olan ve evsizler;
beyaz ve kara;
tüm karşıtlıklar varlaşıyor beynimde.
güzel olan her şey mutlandırıyor tinimi.
ve seviyorum yağan karı; ve imreniyorum
sokakta kar topu oynayan çocuklara.
ama düşündüğümde evsizleri,
yurtsuzları, kimsesizleri...
kızgınlığa dönüşüyor kara olan sevgim.
oysa suçlu değil yağan kar;
oluşan deprem;
akan sel...
suçludur,
insanı dışlayan, doğayı bitiren; her şeyi sahiplenen sistemler.
oysa suçludur asıl;
her şeye kar güdüsüyle bakan
toplumsal anlayışlar.
Oysa yaşasa herkes güzelliği;
görse karşıtlıkların birlikteliğini.
Kavrayabilse
yaşamı var eden çelişkileri.
Hazsızlıkların, kirlenmişliklerin
olumsuzlukların nedenlerini
sorgulasa, çıkarabilse bilince
onca duyarsızlıkları.
Kar yağıyor dışarda
ve ben varlaştırıyorum
yaşamın kendisini bedenimde.
Bakıyorum hayranlıkla doğaya
seviyorum doğayı,
Ben oyum o ben.
ne güzel.

23.01.2006