Kar Şiiri - Ahmet Ferit Coşan

bezginliğin, gözlerde ufacık kurşunlarını sallandırdığı,
o hain akşamda,
apak bir rüya gibi çöktün de,
canlanıverdi, telaşelerin bitap düşürdüğü
ölgün koşuşturan her bir insan.
yekpare yürekmişçesine, hep birlikte şenlendi,
aksin, düştüğünde yeryüzüne tüm gönüller.
hoşgeldin ey griliklerden muzdarip
bu kulları sevince boğan beyaz rahmet.
her bir danesinde,
yitip giden çocukluğum bulduğum,
asırlık ardıçların kardeşi.

ey zamanı dahi donduran sır,
bir tek güneşle çözülen büyülü bilmece,
hükmü kısa, sevileni çok kral,
ey yolları kapatan kıskançlıktan,
herşeyin yanlız kendisinin olmasını isteyen giz,
sardıklarını sahipleniveren en heybetli derebeyi.

hoşgeldin
neşelerini de kibirlerini de yoldaşım eyledim
maviş maviş akan gecemde.
ey yağmurundan sonra en sevdiğim,
hoşgeldin.