Kar Şiiri - Emre Ozoran

yumuşak,
elimi attığım yerde kar
biraz değil oldukça soğuk hava
yine de çıplak elle dokunuyorum beyaza.
erimese keşke, eritmesem...

gündüzün anlamsızlığına karışmasa sevinçlerim.

uzakta çam ağaçları,
yalnızlıkları beraber olma çabalarından belli.

yaprakların arasında kar,
ağacaın tepesinde kar
belki, benim yüreğimde kar...
elimi titretiyor satırlar
ve korku
acaba bir daha kara böyle istekli dokunabilecek miyim.
sorumluluk olmadan,
yalansızca, huzurla...

avucumda alçak gönüllülükler erirken
bana naz yapacak mı?