Kar Şiiri - Özlem Koçer

Kar yağıyor tane tane, sürü halinde,
Nede çok severim karı, senden sonra,
Senden önce üşürdüm soğukluğunda
Şimdi dokunmadan yakıyor bedenimi.
Beyazlığında kışı unutup ilkbaharı yaşıyordum,
Göğe baktığımda yüzüme düşen taneciklerle kendime geliyor, huzurla doluyordum.
Dışarı dahi çıkamıyorum bu sefer,
Pencereden karşılıyorum karı yakıcı bir coşkuyla,
Yanan yüreğimin sıcaklığında,
Nefes alıp vermeye çalışırken,
buğulanmış olan camın netsizliğiyle izliyorum karın yağışını.

Yere düşen kar taneleri yok oluyor önce,
yağdıkça görünüşe geçip, çoğalıyor ve yükseliyor.
Tıpkı senin kalbime düşmen gibi,
Gözlerimin görünüşüne geçtiğin günden beri ,
Sevgin çoğalıyor içim de,
Özlemin her geçen gün yükseliyor, bir ben daha azalıyor ömrümden.
Ama sende yaşayamadım bir türlü, kar tanelerinin öncesini.
Ve hep kalıcam sonrasında.

Belki karda gördüğüm acı senin karı sevmendendir,
Seviyorum dediğin her şeyde hissedişim gibi.
Sevmediğin şeyler de dahil bu duyguya,
En başta da kendim.