Kar Şiiri - Hasan Okursoy

KAR

Kim bilir?
İçindeki boşluğu
Büyür eski günler
Kovuğunda duvar

Her umut
Mektubundan düşer
Tren uzaklardan geçer
Bakarsın şaşar beşer

Kumaşı kesen makas
Kimi solur yavaş yavaş?
Kimde kalır iğnede iplik?
Kim ister savaş?

Kim diker söküğü?
Ne der dalgın akşam?
Bir de istasyon yalnızlığı
İpteki giyim kuşam

Damgasız mektuplar
Sessiz kime gider?
Zarfı yırtar mı uzun yollar?
Soğukta olur mu heder?

Bu soğuk günlerde
Bazen güzeldir kar
İpek gibi yağar
Ve yalnızlık sarkar

Ararsan bulursun
Közünde umut
Duyulur sıcaklığın
Ocakta patlar palamut

Sarıkamış’ta
Unutulmaz acımız
Söylenir uzak uzak
Donmuş canlarımız

Çocuk bilmez kimse
Çökelez dağımız en yüksek
Kerim dayıya ses et
Kar kuyusuna yapsın bir tümsek

Bende bir yaprak
Kar altında uç vermiş
Uğuldar toprak
Ezersin gelme koşarak

Çocuk bildin mi?
Kimin arkasına kaldık
Konuşmaz dün
Hep onu andık

Çocuk işte
Kocadı ömrümüz
Kış gibi ihtiyarlığımız
Denize düştü taşımız

Sağım solum kar
Üşüdüm çocuk
Fırtınasında kaldım
Her yerim kırık dökük

Bırak savursun
Yağsın lapa lapa
Kartopu at
Kışa sorulmaz çapa

Hasan OKURSOY