Kar Şiiri - Hatice Atak

Kar yağıyor lapa lapa,
Ellerime düşüyor, eriyor.
Ve aklıma düşünceler geliyor.
Diyorum ki;
Keşke bu kar insanların yüreklerine yağsa
Ve onları bu evren gibi arındırsa!
Belki biraz da olsa yumuşatır
Şu taşlaşan kalplerini…
Soğuktan kızarmış elleri,
Rabb’e açılır.
İşte o zaman
Hakikatle tanışır.
Düşen her tane için
İnsan ağlar niçin?
O ki bize sevin diyen.
Kini öğretmeyen nebi…
Niçin insanlar birbirini düşünmez?
Kar altında donan bebek,
Aç kalan köpek…
İnsanların para bürünen gözleri,
Bunları hiç mi görmeyecek?