Kar Şiiri - Mehmet Raşit Er

Kar

Kar yağıyor karanlığında gecenin ışıl, ışıl.
Karın yağması bende romantizim hissi uyandırmıyor.
Kar yağdığında aklıma;
kömür gelir
odun gelir
ve bu saydıklarımdan mahrum kalmış
sobam gelir.
Soba aç, susuz ısıtmaz odamı…
Kar yağıyor gariban üşüyor.
Kar yağıyor fakir, fukaranın çilesi çoğalıyor…
Garibandır odam, kömürsüzdür sobam.
Kar yağıyor ama romantik değil.
Acıdır, hüzündür, çaresizliktir…
Kar yağıyor soğuktur, sızıdır, yoksulluktur.
Kar yağıyor ışıl, ışıl
karanlık gecede elmasa benzer.
Kar yağıyor hiçte romantik değil.
Kar yağıyor üşüyor varoşlar, köyler…
ve yazlık bir mintanla kışı geçirmeye çalışan çocuklar, talebeler.
Kar yağıyor…
Sokakları buz kesti,
ve dumansız bacalardan yoksulluk yükseliyor şehrin ucralarından.
Kar yağıyor varoşlara…
Dumansız bacalardan isyan yükseliyor…
Kar yağıyor ûşûyorum…
Ve hiçte romantik değil…
Kar yağıyor kar.
Romantik değil kar…

Söz:m.raşit er
yazım:28/01/2012