Kar Şiiri - Oktay Çekal

Kar…

Mevsim kış, soğuk yakıyor bedeni…
Pabuçlarım ayaklarıma kadar yaş,
Yağan kar siliyor, terimi…
Bedenim yaşlanıyor gibi bembeyaz.

Beyaz mucize bu, saklamış kiri, pası,
Hastalık terk etmiş, kara hasret insanı,
Soğuğun buluşmasında, kartopu oynar duygular,
Ruh bedenden kaçar, karda kızakla kayar …

Kar yangınındayım, sönmez bu ateş,
Tabiat bembeyaz, giyside saklanmış,
Yüce dağın etekleri süt beyaz,
Bir kar yağar inceden ovaya…

Nehirler donmuş, su kaskatı,
Umutları kaçırmıyor denize,
Kenarında dizilmiş yağan kar,
Kardan adam oluyor, özleme…

Zaman durmuş sanki hayatta…
Araçlara örtü olmuş, yağan kar,
Özgürlüğü sarmış tenine…
Rüzgârla tipi olmuş yağan kar…

, Oktay ÇEKAL
05.01.2012-02.18