Sırtüstü karlara bırakıyorum bedenimi
Görüş sahamda yalnız gökyüzü
Hani şu asla birbirine benzemeyen kar tanelerinden ötürü görünmeyen
Arka fonda sessizliğin kahreden sesi
Bu ne çıldırtan denge
Yaprak döker bir yanım
Bir yanım bahar bahçe…
Görmek için kapatıyorum gözlerimi
Şimdi görmenin yolu bu
Altımda kar
Üstümde kar
Bedenimi alevden fena yakar
Acıdan beslenmek gerek
Ve lakin bendeniz bahtiyar
Zamanı da mekanı da unutmak istiyorum
Derin bir uykuda
Uyanınca her şey pirüpak olsun
Kar pesimistliğime çare, cilalıyor gözlerimi
Yuvalarından çıkarmak onları
Sonra temizleyip takmak tekrar yerine
Sanırım en iyisi bu
Nasıl da özlemişim sükuneti, huzuru
Ne jandarma
Ne polis,
Ne hökümet
Ne de maliyeci korkusu
Hepsi, ama hepsi bu
Bir yanım mavi yosun dalgalanır sularda
Öte yanım
solo vaziyette
raks eden
kar
Şairliğim nüksetti yine, şair müsvetteliğim, affola.
İbrahim Erol
14 Aralık 2010
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta